Urbanistyka
Budynek ten domyka i finalnie tworzy ostatnią nieskończoną dotąd pierzeję Rynku Wildeckiego w Poznaniu. Działka ta historycznie była zabudowana jedynie niskimi, wolnostojącymi budynkami nie dość wysokimi by tworzyć pierzeję w znaczeniu urbanistycznym. W ostatnich kilkudziesięciu latach stał tu parterowy blaszany pawilon handlowy.
Idea
W elewacjach typowych kamienic końca XIX-wieku (także na Wildzie) zapisana była struktura społeczna ich lokatorów. Łatwo jest zauważyć charakterystyczny trójpodział: handlowy lub usługowy parter, piano nobile oraz pozostałe kondygnacje zamieszkanie przez mniej zamożnych mieszkańców. Nasz budynek miał być w wyrazie bardziej demokratyczny i nie podkreślać takich podziałów. Kompozycja elewacji składa się z dwóch części – parteru z lokalami handlowymi, i stojącej na niej części mieszkalnej, o jednolitym wyglądzie.
Forma
Budynek jest urbanistycznie połączony z otaczającą go tkanką miejską poprzez charakterystyczne odchylenie od pionu ściany powyżej czwartej kondygnacji. Przełamanie następuje na tej samej wysokości na której znajdują się okapy dachu Kościoła Pod Wezwaniem Maryi Królowej oraz sąsiedniego budynku pełniącego kiedyś funkcje plebani. Charakterystycznym elementem elewacji są obudowane ciemnoszarą blachą cięto-ciągnioną loggie. Ich wnętrza zaś wyłożone zostały naturalnymi modrzewiowymi deskami. Inspiracją do ich zaprojektowania były wprost: skrzynki na owoce i warzywa ze straganów targowiska wypełniającego płytę Rynku Wildeckiego. Jest ono od dziesięcioleci główną funkcją i samym sednem tożsamości społecznej i estetycznej tego placu.
Kolorystyka
Ze względu na to, że południowa elewacja przez cały dzień wystawiona jest na mocne działanie słońca przyjęliśmy dla niej maksymalnie jasną kolorystykę m.in. aby ograniczyć nagrzewanie a z kolei wnęki okienne i zewnętrzne obudowy loggii są w ciemne dla ograniczenia ilości promieni słonecznych odbijających się i wpadających do środka mieszkań.
